Cement to złożona mieszanina minerałów i dodatków. Produkcję cementu portlandzkiego w najogólniejszym przypadku możemy podzielić na 3 etapy: przygotowanie surowej mieszanki; produkcja klinkieru; i szlifowanie klinkieru w celu utworzenia gotowego produktu. Krytyczna wytrzymałość i właściwości utwardzające cementu zależą od rozkładu wielkości cząstek uzyskanych w fazie mielenia. Wytrzymałość na ściskanie i jakość utwardzania wzrasta wraz ze zmniejszaniem się wielkości cząstek (wzrasta wówczas powierzchnia właściwa). Typowa mieszanka cementowa powinna zawierać od 60 do 70% materiału o wielkości cząstek od 3 do 30 μm. Z kolei nadmiar zbyt dużych (> 50 μm) lub zbyt małych (< 2µm) może powodować problemy poprzez zmniejszenie wytrzymałości materiału.
Najpopularniejszą techniką badania wielkości cząstek jest dyfrakcja laserowa, która zapewnia szybki i powtarzalny pomiar. Dla bardziej wymagających użytkowników technika ta może jednak okazać się jednak niewystarczająca. Wyższy pozioma zaawansowania zapewnia MDRS (Morfologicznie Ukierunkowana Spektroskopia Ramana), która dodatkowo umożliwia identyfikację chemiczną i morfologiczną wszystkich komponentów wchodzących w skład cementu. Dzięki wykonanym pomiarom zarówno dyfrakcji laserowej, jak i MDRS użytkownik może dokonać pełnego porównania pomiędzy partiami materiałów, co w efekcie pozwala rozwiązać problemy produkcyjne i uzyskać najwyższą jakość produktu.